Burnunu Karıştıran Adam

Burnunun karıştıran adam çok gördüm.

"Ben yapmam" diyen de yapmıştır, yapar bu işi. Ne tür bir gereksinim ile olursa olsun. Ama bunun bir öyküye konu olacağını hiç sanmazdım.

Günlerdir, onu bana bir delikanlının çok rahatlıkla:

İşte, orada, burnunu karıştıran adam. Diyerek gösterişini anımsayıp duruyorum ve yeni baştan yaşıyorum sanki olayları.

Silivri otobüsünün kalkmasına bir buçuk saat vardı.

- Hadisene Diyorum kızıma. Bir an önce gidelim.

- Daha vaktimiz var. Hazırlanıyorum.

- Burası İstanbul kızım, trafik belasını unutmayalım.

Yetişiriz anne, neden iki ayağımı bir papuca sokuyorsun? Biletlerimizi aldık ya, korkma.

Biletlerimizi iki gün önceden almış, alırken de gecikirsek yerimizi kimseye vermemelerini çünkü ana yoldan binebileceğimizi sıkı sıkı tembihlemiştim. Gene de erinçsizdim. Oysa bir işin düzeni ve o işi üstlenenin her halde sorumluluk duygusu vardı, toplumsallaşmanın gereği bu, rahat olmalıydım. Kızıma:

İstersen Otogara kadar gitmeyelim yoldan binelim.

- Yoo, son otobüs belki, ne olur ne olmaz.

- Hadi çabuk öyleyse. Umduğumuzdan önce varmıştık Otogar 'a. Otobüsümüzü gösterdiler. Bazıları binmişti. Kalkışa yarım saat vardı, yükümüz olduğu için biz de binip yerleşelim dedik. Yerimize iki genç oturmuş. Numaralı biletlerimizi gösterip kalkmalarını rica ettik. Onlar da bize gösterdiler biletlerini. Aynı numaralardı, kalkmadılar.

Dolmuş sorunlarını yansıtan "Ne olur ne olmaz" adlı TV programını anımsayıverdim, aynısı başımıza gelmişti. Biz de o programdaki gibi boş yerlere oturduk. Bu yerlerin sahipleri de gelecekti, bakalım ne olacaktı?

Beş dakika geçmişti. Bir karı koca, ellerindeki biletle bizim yer numaralarımıza bir daha bir daha baktıktan sonra, aldırmazlığımıza da kızmış olacaklar ki adam biraz sertçe:

- Burası bizim yerimiz, yanlış oturmuşsunuz.

Dedi, biletlerinin numarasını göstererek.

- Bizim de biletimiz var, dedim, hem iki gün önceden almışız. İşte şu hanım kızların oturdukları yer. Aynı numaraları iki kez satmışlar, onlar da bizden önce gelmiş, oturmuşlar. Kalkmıyorlar.

- Kaldırın efendim.

Nasıl, kollarından tutup çekeyim mi'? Kalkmıyorlar işte. Buyurun siz kaldırın kaldırabilirseniz!

- Sizin yeriniz orası, ne yaparsanız yapın, bizim yerimizden kalkın.

- Hiç niyetimiz yok efendim. Gidin yetkili memuru çağırın, o halletsin.

- Bize ne? İşte biletimiz, işte yerimiz, gidin siz çağırın.

"Bize ne?" olur mu? Ayakta kalan sizsiniz!

Onlar sinirliydiler, ama öteki yolcular hatta bizim yerimize oturan genç kızlar bile gülüşmeye başlamışlardı.

"Nelere gülüyoruz? Nelere gülünür'? Nasıl gülünür" gibi sorular dolaştı kafamda. Gülmek, ağlamak kadar zordu aslında. Daha zor. Ağlamakta duygusallık var, gülmekte ise aynı zamanda akıl. Bizler ne çok şeylere gülüyorduk. Ne çok şeylere. Hem kahkahalarla!

Şu anda ben de gülüyordum, neye güldüğümü bilmeksizin. Gülmeyi kolayca anlamsızlaştırabiliyor, uygulayabiliyorduk.

Aklın sesi:

- Gülmek başlı başına bir olgu, dedi, ama değerlendiremediğiniz.

- Neden?

- Kültürü gerçekte önemsememiş ülkelerde böyledir. Her güzellik, her yarar kültürden gelen bir eğitime bağlıdır. Sizler daha çok yer kavgası yaparsınız ve buna da gülersiniz!

Otobüs İşletmesinin yetkilisi gelmiş, gülmeler durmuştu.

Herkese yukardan bakışından belli oluyordu hani, 'patron' olduğu. Bazıları tanıyordu onu, her halde. Küçük cebindeki yarısı dışarda Amerikan sigarası hemen dikkati çekiyordu. Sivrilerek gelişmiş göbeğinin üzerinden iki yana gerilmiş yeşil gömleğinin cepleri birçok şey tıkıştırılmasıyla torbalanmıştı. Pantolonunun ütüsü çoktan bozulmuş, apış arasından dışa doğru açılan kat çizgileri iyice yer etmiş. Sigarasını çekti ağzından, başımızda dikilen karı-kocaya sordu:

- Nedir davanız?

Sesinde ve yüzünde: "Ne dırdır ediyorsunuz? Sizlerle mi uğraşacağız?" anlamı belli bir kabalık vardı.

Koca, soluk soluğa özetledi durumu. Patron bize baktı:

Siz kalkınız, dedi. Bir otobüs daha çıkartacağız, orada beğendiğimiz yere oturursunuz.

- Neden biz'? Biletimizi önceden aldık diye mi?

- Ne bağırıyorsunuz bana?

Dünkü çocuk karıştırmış bütün işleri.

- Size bağırmadım bu bir.

İkincisi bağırarak konuşan sizsiniz. Bana değil, işlerinizi karıştıran o adamınıza bağırınız.

Bu kez sigaralı elini üstümüze doğru sallaya sallaya, daha yüksek sesle:

- Bulsam bağıracağım, ...tirmiş gitmiş. Hanımefendi, zaten kafam manyaklaştı, bir de sizinle uğraşmayalım! Ben miyim suçlu?

"Bağırmadan konuşamıyor musunuz?" diyecektim.

- Konuşamaz, dedi deminki ses, bu da bir eğitim işidir.

Besbelli değil mi hiçbir eğitimden geçmediği? Ama paralı..

Pantolonunun sağ cebine bak:

Para tomarı ile nasıl şişkin! Almak-vermek için ikide bir, bu koca tomar girer-çıkar o cebe.

O'nun suçu yok, bağıran bu dengesiz para!

Anlayışlılıkla:

- Haklısınız, dedim ona, siz suçlu değilsiniz. Ama ben de hiç değilim, değil mi?

Yetkili yanıt vermeden indi otobüsten. Öfkeliydi. Oracıkta, şurdan burdan toplanmış yapı artıklarıyla oluşturulmuş kulübeye girdi. Az sonra bir delikanlı gelerek eşyalarımızı almaya davrandı:

- Buyurun gidelim, dedi. Sizi öteki otobüse taşıyacağım.

- Dur bakalım, giden kim?

Bana böyle buyurdular, siz gidecekmişsiniz.

- Neden biz? Bizim yerimize oturanları kaldırsanıza. Kıpırdayacak halim yok benim.

Onlar üstelik genç.

Onlara döndüm:

- Kızım, siz neden gitmiyorsunuz?

- Ya ortada kalırsak?

Size söz veriyorum, gidiniz, bir süre bekleyeceğim.

Dönmezseniz geçip oturacağız buraya. İşte herkes tanık olsun.

Kızlar kalkmak istediler, kıpırdadılar. Ama vazgeçtiler yine. Fırladım yerimden. Kızıma tembihledim:

Sen sakın kalkmayasın.

Ben şimdi geleceğim.

Delikanlı ile indik otobüsten. "Yazıhane" denen derme çatma kulübeye yöneldik. İçerde yedi-sekiz kişi vardı. Sinirliydim. Arkamda duran gence:

Şu sizin en yetkiliniz kim?

Dedim. Göster bana.

İşte şu, burnunu karıştıran adam.

Yeşil gömlekli adamdı o ve kimseye aldırmaksızın, enikonu karıştırıyordu burnunu!

Evet, o, büyük paraların küçük adamlarından...